0. prolog

Pamiętam, że dni poprzedzające tę noc były dla mnie niezwykle trudne. Ciężar obowiązków przytłaczał mnie i nie pozwalał racjonalnie myśleć, poza tym byłam chronicznie zmęczona, jednak gdy przychodziła chwila wytchnienia, nie potrafiłam spocząć w miejscu i zasnąć. Snułam się wtedy po domu w poszukiwaniu jakiejkolwiek rzeczy przypominającej Ethana, w moje ręce wpadły między innymi jego zabawki z lat dziecięcych, stara koszulka do quidditcha czy świadectwo ukończenie pierwszej klasy. Każdy z tych przedmiotów powodował nowe dławienie w gardle i nagłe zwilgotnienie oczu; czułam wówczas, że mogę rozpłakać się w każdej chwili i to nawet nie z tęsknoty - bardziej z bezsilności, bowiem zdawałam sobie doskonale sprawę, że podczas kiedy ja znajduję się w ciepłym i przytulnym domu, gdzie nic mi nie grozi i nie czuję na karku oddechu wroga, Ethan jest wciąż i wciąż na linii ostrzału. W wyobraźni widziałam jego ciało leżące na kamiennych posadzkach Hogwartu, nieruchome i bez życia, zimne, sztywne. Po siedmiu minutach od śmierci mózgu oczy zapadają się w głąb czaszki. Jak on by wyglądał siedem minut po śmierci mózgu?

Starałam się wyrzucić te wizje z głowy i zająć się czymś naprawdę pożytecznym. Przez te dni  wraz z kilkoma wolontariuszkami opiekowałyśmy się dziećmi aurorów, którzy poszli walczyć z zastępami Sami-Wiecie-Kogo. Mogłam zajrzeć do pokoju niemowląt - było ich czworo - żeby upewnić się, że wszystkie słodko śpią; mogłam również zejść na dół i zaparzyć herbatę dla dzieci w wieku przedszkolnym, które razem spędzały czas w salonie. Nie potrafiły zasnąć, były wystarczające duże, by rozumieć, gdzie są ich rodzice. Mimo to postanowiłam zostać w dawnej sypialni Ethana; unosił się tam znany mi zapach jego ciała, na ścianach wisiały plakaty z jego ulubionymi drużynami sportowymi i zespołami muzycznymi. Świadomość, że spędził tu połowę swojego życia, dodawała mi otuchy, jakby sam Ethan miał zaraz stanąć w progu i powiedzieć, że wszystko jest w porządku. Na pewno tak będzie, za kilka godzin Sami-Wiecie-Kto będzie oficjalnie pokonany. To tylko kwestia czasu.

Tkwiłam więc w pokoju mojego ukochanego, czekając na jakiekolwiek wieści. Nie chciałam się tam znaleźć, wolałabym stanąć ramię w ramię z przyjaciółmi przeciwko śmierciożercom, jednak nie pozwolono mi uczestniczyć w decydującej bitwie. Rodzice zbyt martwili się o stan mojego zdrowia, choć ja sama czułam się dobrze. Ostatni rok w Hogwarcie był ciężki. Podczas ferii zimowych wróciłam do domu ze złamaną ręką i przetrąconym kolanem. Przez wiele dni nie byłam w stanie wypowiedzieć słowa ze względu na opuchniętą twarz. Rodzice dziękowali Bogu za to, że nie doznałam żadnych wewnętrznych obrażeń. Nie byłam w stanie utrzymać się na nogach, ale wkrótce miałam się wylizać. Tak też się stało, jednak do walki stanąć nie mogłam. Zajęłam się więc czymś, co nie obciążało ani mojego zdrowia, ani mojej psychiki: opieką nad dziećmi.

Nigdy nie wymażę z pamięci przerażonej twarzy Luny Lovegood, kiedy wyszła z kominka w jadalni i oznajmiła, że Harry Potter nie żyje, że większość naszych nie żyje, że nawet McGonagall nie żyje, a Czarny Pan święci triumfy i każe swoim podwładnym mordować każdego, kto nie zgodzi się na ich warunki, a chwilę potem dom wypełnia się krzykiem zarzynanych dzieci - to Luna nieopatrznie sprowadziła sługusów Voldemorta. Inne opiekunki ginęły na moich oczach, kiedy ci mordercy rzucali najobrzydliwsze klątwy, jakie świat kiedykolwiek spłodził. Jak otumaniona próbowałam wydostać się na zewnątrz, szukałam tylko ulgi. Parę razy oberwałam jakimś lżejszym zaklęcie, w walce zgubiłam różdżkę i moją jedyną bronią był nóż zagarnięty w kuchni. Wiedziałam, że nie będę zdolna nikogo nim zabić, jednak czułam się pewniej, gdy go niosłam. Przechodząc przez salon, ledwie powstrzymałam się od wrzeszczenia. Małe, niewinne ciała leżały bezwładnie, a dywan dziecięcej krwi przysłaniał podłogę. Rzuciłam się do drzwi tarasowych, modląc się o przetrwanie tej nocy. Tak strasznie chciałam wtedy żyć.

Dopiero wiele godzin później, wiele kilometrów dalej, zdałam sobie sprawę, że uciekłam jak zwyczajny tchórz. Zostawiłam na pastwę losu kilkadziesiąt dusz i nawet jeśli nie byłam w stanie im pomóc, szczególnie bez różdżki, to powinnam była chociaż razem z nimi umrzeć.

Siedzę teraz tutaj, w lesie, osłonięta kilkoma słabymi zaklęciami rzuconymi różdżką wydartą z czyjejś martwej ręki. Nie mogę przestać płakać. Krzyczę na samo przypomnienie tej nocy. Chcę rozorać twarz paznokciami, chcę czuć taki sam ból, jak tamte dzieci. Zostawiłem je. Nawet o nich nie myślałam: dążyłam jedynie do uratowania własnego życia. Okazałam się być taką straszną egoistką. Przebiegałam dom z jednego końca na drugi, unikając zaklęć, chowając się za przewrócone meble. Gdy dopadłam drzwi, nie myśląc wiele otworzyłam je i uciekłam. Nie wiem nawet, jak długo biegłam przez noc. Gdy się odwracam, widzę jedynie pomarańczową łunę na horyzoncie - to Dolina Godryka stanęła w ogniu. Mimo ciszy panującej dookoła, w moich uszach nieustannie odbijają się wrzaski tamtych dzieci. I jeszcze coś. I jeszcze ktoś. To moja wyobraźnia znów podsuwa mi obraz ciała Ethana, dźwięk jego głosu, ale także słowa Luny, kiedy mówi nam, że wszyscy nie żyją, a tuż potem jej upadające, zbroczona krwią ciało i śmierciożerców pojawiających się tuż za nią.

Kładę się na zimnej i mokrej ziemi, zaciskam powieki. Próbuję uświadomić sobie okrucieństwo tego, co się właśnie stało. Nie było wcale żadnych warunków, Voldemort nie dał nam nawet szansy wyboru. Jedyne, co nas czekało, to śmierć, a ja uciekłam, jak najgorszy tchórz. Kiedyś myślałam, że potrafię być odważna i że wiem, co to poświęcenie. Ale jednak nie - to chyba tylko słowa. Nie chcę w siebie wierzyć. A Ethan? Co jeśli i on nie żyje, tak jak wszyscy, tak jak Potter? Obiecał, że wróci, ale być może nie będzie w stanie dotrzymać słowa. Zanoszę się płaczem, gdy nagle rozumiem, co zrobiłam i co się dzieje na świecie. Stanęliśmy w ogniu i nie ma już wody, która mogłaby ugasić tę pożogę.